1.Το δάσος μου (τα ξυλά , τα δέντρα)

​

Βλέποντας τους κομμένους και μάταια παρατημένους κορμούς δέντρων αρχικά τους κοιτούσα σαν κάτι πολύτιμο που θα ήμουν τυχερός αν μου το δώσουν, έτσι, αρχικά έκανα μια σύνθεση με αυτούς και γρήγορα τους ξέστησα , μαρκάροντας τους για να μην τους δεσμεύσω, μετά κατάλαβα ότι αυτοί οι κορμοί είναι παρατημένοι , και κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, οπότε μάλλον ότι ήταν δίκαιο  το αίτημα μου να ασχοληθώ εγώ με αυτούς.

​

Λοιπόν εμένα με απασχόλησε η αντίστροφη διαδικασία, πως, με ποιό σύστημα, οι κομμένοι κορμοί, ή πρώην δέντρα, θα ξαναγίνουν ζωντανοί, θα ξαναγίνουν δέντρα. Ανακάλυψα το σύστημα αυτό κάνοντας ανασυνθέσεις δέντρων.

​

Μια μέρα έκανα μια σύνθεση και μετά ενθουσιάστηκα, νόμιζα πως αυτό που έφτιαξα ήταν κάτι ζωντανό, ο κορμός με κοιτούσε. 

​

Για πολλή ώρα κοιτούσα τον κορμό που με κοιτούσε πίσω και δεν μπορούσα να φύγω από το εργαστήριο, στο τέλος έκλεισα την πόρτα αλλά ακόμα και τώρα σκέφτομαι αυτόν τον κορμό που ζεί. Με τη σκέψη αυτή δημιούργησα ένα δάσος γύρω από αυτόν τον κορμό και έτσι αυτός «χάθηκε» μέσα στο δάσος.  Έτσι χάνεται μερικές φορές και η πιστή μου για αυτή μου την ιδέα, γι αυτό που έκανα. «Το δικό μου δάσος» «My forest» μένει μόνο μέσα στην σκέψη μου. Θα είμαι ο μόνος μάρτυρας ότι αυτό υπήρξε, τι θα απογίνει αυτό το δάσος, σε ποιον θα πω για την ιδέα μου αφού κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται , όπως κανείς δεν ασχολείται και με τους κομμένους κορμούς των πρώην δέντρων, κανείς  δεν ασχολείται μάλλον με τα δέντρα, παραμόνο με τα ξύλα. Το ότι πιστεύω ότι κάθε δέντρο έχει πρόσωπο , είναι άξιο σεβασμού, σε ποιόν να το πω και να μην με πει τρελό.

​